Elfje: herfst

Bruine

Bladeren vallen

Harde wind waait

's Avonds weer vroeg donker

Herfst

Liefste mijn

Zal ik ooit
Hand in hand
Met iemand lopen
Zal ik ooit
Iemands geliefde zijn

Zal mijn hart
zich ooit
Voor liefde openen
zal ik ooit
Aan iemand schrijven
"Liefste mijn"
  

Koppig omhoog

je houdt je vast aan de richel
klautert moeizaam naar omhoog
onder je het zwarte lonkend

soms dan wil je loslaten
je gemakkelijk laten vallen in het zwart
wegzinkend in die diepte lonkend

verlangend naar die omhelzing
van dat duisterdiep fluwelig zwart
klauter ik koppig door

omhoog naar het licht
dat licht en leven en die vrolijkheid
daar waar ik ook weer wezen wil

klauter ik koppig door omhoog

Koelende wind

Koel is de wind
Koel waait hij om mijn oren
Koel om mijn hoofd

Koelt verhitte piekergedachten
Geen rond en rond en rond malende raderen
Mijn hoofd voelt eventjes zalig verdoofd

Moederlief

toen ik nog een kleine ikke was
met twee paardestaartjes in het haar
leerde je mij praten
en hoe je op het potje plast

later schoolgaand veel gepest
was er thuis altijd een kopje thee
en een koekje soms er bij
een luisterend oor
en een portie welgemeend advies

studeren en examens kwamen, gingen
solliciteren en toen fluks een baan
moeder was er altijd voor me
een kopje thee, een luisterend oor
en ook veel levenswijsheidopgedaan advies
een anker in mijn leven en bestaan

en ook nu, nu je oud en grijs bent
en lichamelijk niet zo sterk als toen misschien
ben je er nog altijd weer voor mij
leer je mij nog iedere keer weer
hoe ik het beste leven kan

sta je voor me klaar
als ik moet lachen, praten, klagen
lach en leef je met me mee
met een kopje thee en
een portie welgemeend advies

We zeggen het wel niet zo vaak
Doen het liever met een knuffel
maar ’t is toch altijd weer
dat ik me volop realiseer:

moederlief, ik hou van jou!

De blues

Soms heb ik de blues
Dat is misschien oud nieuws
Niemand om mee te praten
Alle muizenissen in het hoofd laten

Maar met wat geduld weet ik
Dat ik toch niet in die blues stik
Want zo gaat immers het keer op keer:
Vrolijkheid komt heus wel weer

De regen ruist

buiten is het nat, de regen ruist

binnen is het licht wat zoek

ik drink thee en lees een boek

het leven is even gezellig en juist

het weer dat maakt een natte vuist

ik loop met een plu en druppels tikken

ze doen een natte kat flink schrikken

ik lach en leef terwijl de regen zalig ruist 

Bloesemblaadjessneeuw

Ik wandel

Dat kan ik weer

Vogels fluiten,

Bloesems bloeien

In een huis verderop

Speelt een kat

Met het touwtje

Van het rolgordijn

Een windvlaag

Bloesemblaadjes warrelen

Waar ik wandel

In de roze bloesemblaadjessneeuw

Badderende vogel

Het regent in het struikgewas

Ik zit hier achter het glas

Een vogel baddert in een verse plas

Ik wou dat ik die vogel was

De zon zakt

De dag is weer voorbij

Weer een dagje dichter

Dichter bij genezing

Voor mijn rug en mij

Toekomstangst

Achter me het licht

Van het verleden

Voor me het grote zwarte gat

De toekomst, wat brengt me dat

Als ik over dertig jaren oud ben

En een beetje minder kwiek dan nu

Wie zal dan voor me zorgen?

Als ik dat zelf niet meer kan?

Als ik in het ziekenhuis lig

Wie komt dan op bezoek?

Wie houdt mijn hand vast

Bij een doktersbezoek?

De toekomst, dat enge zwarte gat

Hij maakt me bang tot in mijn tenen

Soms zo erg dat ik er van moet wenen

Dan voel ik me soms zo eenzaam

Eenzaam en alleen

Geen partner, geen broers of zussen

Geen dochter, en geen zoon.

Ik weet dat ik sterk zou moeten zijn

Zou moeten vertrouwen op het oude

“Mettertijd komt raad"

En dat alles heus wel goed zal komen

Maar zo sterk ben ik soms niet

Soms ben ik zwak en bang

Bang voor de toekomst

Bang voor de eenzaamheid

Die hij schijnt te brengen 

Vertwijfeld zoekend, speurend

Naar dat kleine glimpje licht

De duisternis krampachtig negerend.

avondstilte

dag zon, hoi maan

hoi invallende schemering

wandel je met me mee?

ik wandel in de avond

kijk naar binnen bij 

openstaande gordijnen

gezellige gezinnen zitten samen

rond gul gedekte tafels

een pietsie jaloers, toch wel

maar ook tevreden

even wandelen

moe en overprikkeld

geniet ik van de avond

de stilte

in de stilte van de avond

komen de zintuigen tot rust 

Adem, ik hou van jou

Adem, ik heb je lief

De lucht die mij laat leven

Het lichaam door zuurstof voortgedreven

Mijn adem, ik heb je zo lief

Er is meer waar ik van hou

Mijn ogen die kijken naar verre

Naar de zon, de maan, de sterren

Zonsopkomst in rood, geel en blauw

Ik hou ook van mijn benen

Ze lopen en fietsen en dansen

Wandelen naar allerlei kansen

Ik hou van heupen en knieën,

Van rug en van benen

Ik hou ook van vingers en handen

Zij kunnen fijne dingen maken

Kunnen schrijven en knutselen en haken

Legt muis en toetsenbord aan banden

Werken samen, maken muziek met elkaar

Al tokkelend op de gitaar

Ik hou van huid,

en van mond en van oren

Van kunnen voelen, praten en horen

Ik hou ook van mijn hersens,

Die maken dat ik denk en schrijf en leer

Die maken dat ik dit noteer

Maar het meest heb ik lief

Die zuurstof, de lucht, mijn adem

Ze vloeit door mijn longen en streelt langs mijn neus

Mijn fantastische, heerlijke adem, ik heb je zo lief! 

Demonen der nacht

Demonen der nacht

Zij lurken en loeren

in lichtloze hoeken

Geduldig wachtend

Het licht der dag 

Verlicht en verjaagt

Dreigende demonen worden

Miezerige muizenissen

De dag, lang en vermoeiend

Is weer voorbij, ik kijk op

Naar maan en sterren

Rustig alleen met de avond

Dan komen ze weer

Lurkend en loeren 

in lichtloze hoeken 

De demonen, die nachtmerries

Verschrikking in dromen der nacht 

Thuis met thee

In de luie stoel achter het raam

Zie ik schaatsen en sleeën voorbij gaan

Winterse ijzel gaat haar gang

Ik plak ’t lekker achter het behang

Bij de kachel met een kopje thee

Nou daar straf je mij niet mee